ปล่อยกูออกไป......!!
มรึงต้องปล่อยกูออกไป ได้ยินไหม (เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกนดังลั่นขึ้นมาอย่างไม่หยุดหย่อน
และยังเป็นเสียงแหกปาก ที่ทั้งดังและรุนแรงมากที่สุด
เท่าที่คนนึงจะสามารถทำได้เลยทีเดียว)
(เสียงใครกันนะ....ดังหนวกหูจริงๆ)
ระหว่างนั้น เสียงพูดในใจของเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็เอ่ยถามขึ้นกับตัวเอง
กูบอกให้ปล่อยกูออกไป
พวกมรึงไม่ได้ยินหรือไง.....พวกมรึงหูหนวกอย่างงั้นเรอะว่ะ ปล่อยกูออกไป
ปล่อยกูออกไป!!!! (เสียงตะโกนโหวกเหวกยังคงดังขึ้นไม่หยุด แถมยังดังมากกว่าเดิมด้วย)
กึ๊ง!.....
กึ้ง!..... กึ้ง!..... (เสียงกระทบกระแทกของตัววัถตุชนิดโลหะประเภทเหล็ก
ดังขึ้นมาตามหลังเสียงตะโกนนั้น)
(บ้าเอ๊ย.....เสียงดังอะไรกันนักหนาว่ะเนี่ย....!)
ในที่สุด ชายหนุ่มอีกคนที่กำลังตั้งคำถามถึงต้นเสียงเมื่อครู่ ก็หมดความอดทน
เขาลืมตาขึ้นมา พร้อมกับหันร่างไปตามทิศทางของเสียงนั้น แต่ทว่า
เขากับพบว่าเองสามารถขยับหรือเคลื่อนไหวได้ลำบากเหลือเกิน
“หา............!!!
ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย..........?”เสียงของเด็กหนุ่มที่ตั้งคำถามขึ้นมานี้
ชื่อของเขาคือ ฮิโรโตะ มาซากิ เด็กหนุ่มอายุ 22 ปี เด็กหนุ่มชาวญี่ปุ่นหน้าตาดี
นักศึกษาของมหาวิทาลัยสาขากฎหมาย ของ โตเกียว”
ปล่อยกรูออกไป…………………….!!! เสียงของชายหนุ่มคนนั้นยังคงดังขึ้นต่อไป
ยังไงก็ตาม ฮิโรโตะ
ไม่มีกระจิตกระใจจะมามัวสนใจเขา
เพราะว่าเขาเองก็กำลังพบว่าตัวเองก็อยู่ในสถานการณ์ที่ คับขันเช่นกัน
เด็กหนุ่มกวาดสายตาไปรอบ แล้วพบว่าเขาอยู่ในห้องที่มีขนาดใหญ่และมืดมาก
มืดเสียจนไม่สามารถมองเห็นสภาพรอบๆห้องทั่วไปได้เลย แม้กระทั่งเพดาน หรือ ฝ่าผนัง
แต่ด้วยโคมไฟตั้งสูงใกล้ๆกับ ที่ที่เขาอยู่
ยังคงส่องสว่างจนสามารถทำให้เขาเห็นสภาพของตัวเองและรอบๆของ
สถานที่ใกล้ตัวเขาได้อย่างชัดเจน
“อ๊ะ......! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย?” เด็กหนุ่มร้องถามขึ้น เมื่อได้มองดูสภาพของตัวเอง
แล้วก็ต้องพบว่าตัวของเขานั้นเปลือยเปล่า ล่อนจ้อนจนหมดจน
ไม่มีเครื่องนุ่งห่มใดๆสวมอยู่บนร่างกายของเขาเลย แม้แต่ชิ้นเดียว
มือทั้งสองรวมถึงขาทั้งสองข้างต่างถูกพันเอาไว้ด้วยผ้าเทปหน้าสีดำ
จำนวนหลายชั้นมาก มันทั้งแน่นและเหนียว ฮิโรโตะ พบว่าตัวของเขา
เหมือนกับคนที่โดนผู้ร้ายลักพาตัว อย่างไม่มีผิดเพี้ยน
เพราะผูกมัดจนแน่นไม่ให้สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ และที่น่าแปลกกว่านั้นก็คือ
เขากำลังอยู่ กล่องพลาสติกใส่ ทรงสี่เหลี่ยมฝืนผ้า ที่มีความสูงประมาณ 80
เซนติเมตร และความยาวประมาณ 120 เซนติเมตร มันแคบและอึดอัด ฮิโรโตะ ถูกบีบบังคับ ให้นอนอยู่ในสภาพของ
รูปตัว L หรือขดตัวคล้ายๆกับตัวกุ้ง
ร่างกายของเขามีพื้นที่ให้ขยับได้น้อยมาก ภายในกล่องมีอากาศหายใจเบาบาง
เพราะมีเพียงแค่ รู ขนาดประมาณไม่เกิน 5-8 นิ้ว แค่มีขนาดขว้างเพียงพอที่จะให้มือหรือแขนเล็กๆข้างหนึ่ง
สามารถล้วงเข้ามาได้เท่านั้น รูถูกเจาะเป็นช่องอยู่ทางด้านบน
มีขนาดพอสำหรับการหายใจ แต่ก็ไม่สะดวกนัก แถมยังร้อนตับแลบอีกด้วย ฮิโรโตะ
รู้สึกเหมือนกับตัวเองกำลังอยู่ในเตาอบไม่มีผิด
นี่ฉันอยู่ที่ไหน...............!
(เด็กหนุ่มร้อง ก่อนพยายามใช้แรงของตัวเอง
ทั้งหมด
ใช้ศอกกระแทรกตัวผนังพลาสติกใส ขาทั้งสองข้างก็พยายามถีบใส่มันอย่างแรง
หมายจะสามารถใช้เรี่ยวแรงของตน ทำลายกล่องพลาสติกใส
ที่บรรจุร่างของเขาให้ออกไปให้ได้ แต่มันก็ไร้ผลอย่างชิ้นเชิง)
อึ้ย....!
ปึก....! ปึก..........! ปึก.........!
“อย่าทำเรื่องไม่มีประโยชน์ดีกว่าน่ะ
ชั้นเคยลองมันมาก่อนแล้ว แต่ไม่ว่าเราจะทุบจะอัดมันยังไง
เจ้ากล่องนี่ก็ไม่มีทางถูกทำให้แตกได้ง่ายๆ หรอก” ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงของผู้ชายอีกคนดังขึ้นมาใกล้ๆที่ที่เขาอยู่
แต่ไม่ใช่คนๆเดียวกันกับ ที่กำลังตะโกนอยู่ในตอนนี้
ปล่อยกรูออกไป....................!!!
(ชายคนที่กำลังตะโกนอยู่ดูเหมือนจะคล้ายเป็นคนเสียสติไปแล้ว)
ฮิโรโตะ หันไปมองชายที่พึ่งเตือนเขาเมื่อกี้
แล้วก็ต้องพบอีกว่า ชายคนนั้นก็อยู่ในสภาพเดียวกับเขา ก็คือ ถูกมัดมือมัดเท้า
เปลือยกายอยู่ในกล่องพลาสติกขนาดเดียวกับของเขา ชายคนนั้นผิวค่อนข้างคล้ำ
ดูอายุมากกว่าเขาประมาณ 2-3 ปี ไว้ผมสีทอง คล้ายกับพวกจิ๊กโก๋
มีลอนกล้ามแบบพวกฟิตร่างกายมาดี แต่เมื่อ ฮิโรโตะ สังเกตดูดีๆ เค้าพบว่า
ตรงองคชาติของชายหนุ่มคนนี้ มีรอยฟันลึกอยู่หลายรอยมากๆ
มันมีอยู่ตามทั่วบริเวณแกนกายของเขาเลย
เด็กหนุ่มสามารถได้ว่าครั้งหนึ่งหรืออาจจะหลายครั้งที่ เขาคนนี้
ถูกใครบางคนพยายามใช้ฟันกัดทึ้งมันให้ขาดออกจากร่างเขาให้ได้
“ไม่ต้องแปลกใจหรอก ชั้นได้แผลพวกนี้มานานกว่า 3
อาทิตย์แล้ว แต่ไม่ต้องห่วงไม่ช้าไม่เร็ว นายก็จะมีเหมือนกัน” ชายหนุ่มพูด ก่อนจะพลิกตัวนอนหงาย เอนหลังสบายๆ
ดูไม่เป็นทุกข์เป็นร้อนเลยกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ ฮิโรโตะขมวดคิ้ว กับคำพูดของเขา
“อ๋อ....ฉันลืมแนะนำตัวไป เรียกฉันว่า ฮิเดะ
ก็แล้วกัน อายุ 25 ปี ปกติเป็นพวกแก๊งขาซิ่ง มอเตอร์ไซด์
ที่ทำตัวไม่เป็นโล้เป็นพายเป็นวันๆ แต่ตอนนี้ก็อย่างที่เห็น แต่อย่างน้อยๆนะ
นายกับฉัน ก็ไม่ต้องตกอยู่ในสภาพเดียวกับพวกนั้น” ฮิเดะพูด
“พวกไหน....?”ฮิโรโตะถาม
แต่ชายหนุ่มคนที่อายุมากกว่าไม่ตอบ นอกจากส่งสายไปให้ เขามองไปทางด้านหลังของตน
เด็กหนุ่มพอลองมองออกไปดีๆ เขาก็พบว่า
ห้องนี้มีขนาดกว้างมาก แต่มันไม่ได้มีแค่ เขากับ ฮิเดะ
ที่ถูกขังอยู่ในกล่องพลาสติกแข็ง แต่ยังมีผู้ชายอีกประมาณ 7 คน
รวมพวกเขาด้วยก็เป็น 9 คน ถูกขังกักตัวไว้ในห้องนี้ แต่สภาพของพวกเขา แตกต่างออกไป
เพราะว่า แม้พวกเขาจะอยู่ในสภาพเปลือยล่อนจ้อนเหมือนกัน
พวกเขาถูกล่ามไว้ด้วยโซ่ตรวนที่คอ แต่บริเวณแขนและขาพวกเขาไม่ได้ถูกล่ามเอาไว้
มันถูกปล่อยในสภาพปกติ แต่ พวกเขาทุกคนไม่ได้ถูกจับยัดไว้ในกล่องพลาสติก แบบที่
ตัวเขากับฮิเดะอยู่ มันกลับเป็นตัวกรงเหล็กทรงสูงประมาณ 180
เซนติเมตร ใช่แล้ว พวกเขาทุกคน ถูกจับขังเอาไว้ราวกับ พวกสัตว์ป่า
ที่กำลังอยู่ในกรงของโรงละคนสัตว์ หรือว่า สวนสัตว์ มีอยู่ด้วยกัน สองฝั่ง ฝั่งละ
3 คน อีกคนหนึ่ง ถูกว่างไว้ตรงกลาง ถัดออกไปจาก หกคนนั้นอีกทีหนึ่ง
บนตัวกรงมีกระดาษติดหมายเลข หนึ่ง สอง สาม และ ห้า แต่ไม่มีหมายเลข สี่
พวกเขาแต่ละครดู อิดโรย อ่อนล้า สิ้นหวัง
บางคนหวาดกลัว บางคนเดือนดาล บางคนทำท่าทางราวกับคนเสียสติ
ปล่อยกรูออกไป.............!
ปล่อยกรูออกไป................! (นั้นเป็นเสียงของชายในกรง เบอร์ หนึ่ง
ทางด้านฝั่งขวามือของเขาเอง คนเดียวกับที่ตะโกนดังลั่นจน
ปลุกเขาให้รู้สึกตัวขึ้นมา)
ฮื่อๆ.......ฮื่อ
ได้โปรด ปล่อยผมไปเถอะนะ (เสียงของคนในกรงเบอร์ สอง)
พระเจ้า
โปรดช่วยดลบันดาล ให้มีคนมาช่วย ผมด้วยเถอะครับ (ชายในกรงเบอร์สาม
กำลังนั่งคุกเข่าและสวดอ้อนวอนต่อพระเจ้า)
ตาย....ตายแน่....ตายแน่ๆ
ทุกอย่างจบ มันจบแล้ว จบแล้ว..................(ชายคนกรงเบอร์ ห้า
นอนอยู่ในสภาพคู้และขดตัวเป็นทรงกลม ก้มใบหน้าลง อย่างไม่ยอมรับความจริง)
ส่วนคนอื่นๆ
อยู่ในสภาพไม่ต่างจากนั้นเท่าไหร่ บางคนกำลังเอา ศีรษะโขกกับตัวลูกกรง บางคนก็นั่ง
กอดเข่า แล้วทิ้งตัวลงนอนลงกับพื้น
“พวกนั้นคือ พวกหมูกำลังรอถูกเชือดนะ คงจะร้องไห้
หรือ บางคนก็อาจหมดหวังจนเป็นบ้า ไปแล้วละมั่ง แต่ก็อย่างว่าแหละ ลองได้เห็นคนๆ
ที่เคยมาอยู่ก่อนหน้าตัวเอง เป็นใครเห็นก็ต้องประสาทกินกันทั้งนั้นแหละนะ” ฮิเดะบอก แสดงว่า ไม่ได้มีแค่พวกเขาแค่ 9 คน
แต่อาจมีมากกว่านั้น แต่พวกเขาเหล่านั้นอาจไม่ได้มีชีวิตอยู่ในโลกนี้แล้วก็ได้
“เคยมีคนอยู่ในสภาพนี้ก่อนเรางั้นหรือ?” ฮิโรโตะถาม
“มี แต่นั่นก่อนที่พวกเขาจะถูกจับไปขึ้นแสดง
บนเวที หรือจะให้เรียกให้ถูก ก็คือ ถูกเชือดบน เทวีมากกว่า แบบสดๆ จะๆ
ต่อหน้าคนดูนับ ร้อยเลยล่ะ ฮ่าๆ ฟังแล้ว รู้สึกสะใจน่าดูเลยว่าไหมล่ะ”ฮิเดะบอก
“แสดง เชือด บนเทวี นายหมายความว่าไง?”ฮิโรโตะถาม
“ลองมองดูดีๆสิ เราตอนนี้เราอยู่ที่ไหน
แล้วนายจะรู้เอง”ฮิเดะบอก คราวนี้ ฮิโรโตะ
พยายามมองไปรอบอย่างตั้งใจ และเขาก็มองไปยัง ด้านหน้า พบว่ามีฉากกั้นขนาดใหญ่อยู่
รวมถึงผ้าม่าน และดวงไฟ สป็อตไลท์ทางด้านบนระแนงอยู่หลายตัวที่ยังไม่ได้ถูกเปิด
“นี่เราอยู่หลังเทวีการแสดงอย่างงั้น หรือเนี่ย?”ฮิโรโตะพูดขึ้น
“ถูกต้องแล้ว ไอ้เกลอ ตอนนี้พวกเรากำลังเป็น
ส่วนหนึ่งของชุดโชว์มายากล ของคู่ฝาแฝดสาวสวย สองคน
ที่กำลังเป็นชื่อดังกระฉ่อนไปทั่ว ในวงการของโลก ใต้ดิน แหล่งรวมของพวกกลุ่มคน
จิตวิปริต ซาดิสต์ จากที่ต่างใน ประเทศ ที่พากันโหยหา และหลงใหลใคร่ ในการ พบเห็น
คนถูกทรมาน กันสดๆบนเทวี เชื่อเถอะ ระดับความบ้าของพวกคนเหล่านั้นนะ
เกินขีดจำกัดของคำว่า พวกเสียสติไปไกลโขเลย พวกเขารักการดูโชว์มายากลนี้มากๆ
แต่จะว่ากันไปแล้ว พวกหล่อนสองคนนั้น ก็ไม่ได้แสดงกลอะไรพิเศษพิโส
หรือผิดแปลกพิสดารอะไรสักหน่อย แต่หยิบ อุปกรณ์ขึ้นมา โชว์ แล้วก็ ใช้กันสดๆ เดี๋ยวนั้นเลย...แต่
อย่าให้ฉันเล่าดีกว่านะ นายคอยดูเองจะสนุกกว่ากันเยอะ”ฮิเดะอธิบายด้วยน้ำเสียงสบายๆ
“โอ้....ใช่
ฉันลืมบอกอะไรให้นายฟังไปอีกอย่างหนึ่ง นายเห็นพวกกระดาษที่เขียนตัวเลขเอาไว้
บนกรงที่เจ้าพวกนั้นอยู่กันไหม พวกเลข หนึ่ง สอง สาม อะไรนั่นน่ะ ความจริงแล้ว
มันเป็นตัวเลขของ คนที่จะถูกเลือกไปในการแสดง ที่ถูกลำดับเอาไว้ตามรายการ
ที่ถูกจัดเอาไว้นะ ละคนจะมีลำดับ รอบของตัวเอง และแต่ละคนก็จะเจอ
อุปกรณ์ที่แตกต่างกันไป แต่สุดท้าย พวกเขาก็มาจบที่เดียวกันหมด ทั้ง เสียวซ่าน
แตกกระจาย กันแบบสุดติ่งกระดิ่งแมวเลยทีเดียว” ฮิเดะเล่าอย่างดูเหมือนไม่ทุกข์ไม่ร้อนเลย หรือว่า
เค้าเองก็เสียสติไปแล้วเช่นกัน
เตรียมอุปกรณ์ต่างๆพร้อมแล้วหรือยัง....? มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังออกมาทางด้านหน้าของฉากกั้นหลังเวที
งั้นเดียวฉันไปลองไปตรวจความพร้อมดูอีกทีก่อนนะ
พึ่งได้มาใหม่ด้วย ไม่รู้จะใช้ได้หรือเปล่า.............เสียงผู้หญิงอีกคนตอบ
จากนั้น
ก็มีแสงสว่างทางภายนอกส่องเข้ามาในห้องที่มืดหลังเทวีการแสดง
พร้อมกับเสียงของฝีเท้าของ ผู้หญิงคนหนึ่ง เดินตรงเข้ามา
มันเป็นเสียงที่ค่อนข้างจะกังวาน เนื่องจากหล่อนรวมใส่ร้องเท้าส้นสูง
และทันที่เจ้าหล่อนเดินเข้ามานั่นเอง
บรรดาผู้ชายทุกคนที่อยู่ในกรงขังก็ ตื่นตระหนกกันเป็นการใหญ่
พวกเขาทุกคนเหมือนกับถูกอะไรบางอย่างกระตุ้น
ให้หลุดพ้นจากสภาพอันสิ้นหวังไปชั่วขณะหนึ่ง เมื่อเห็น
ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง
เธอ....แม่คนนั้นนี่น่า
นี่.....รีบปล่อยฉันออกไปจากกรงบ้าๆนี่ ด่วนเลยนะ เธอไม่มีสิทธ์จับฉันมาขังเอาไว้แบบนี้
แบบนี้มันละเมิดสิทธิมนุษย์สยชนชัดๆ (บางคนต่อว่าอย่างเกี้ยวกราด)
คุณคนสวยครับ
ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะครับ แล้วผมจะยอมทำทุกอย่างเลยนะ ปล่อยผมไปเถอะ
(บางคนก็พูดจาข้อร้องอ้อนวอน)
นี่....อยากได้เท่าไหร่
บอกมา ฉันจะจ่ายให้ทั้งหมดเลย ขอแค่เธอปล่อยฉันไปเท่านั้น (บางคนก็ต่อรอง)
ฮิโรโตะ ตอนแรกๆเขามองเธอ ที่พึ่งเข้ามาใหม่นี้
ได้ไม่ชัดนักเพราะห้องมันค่อนข้างจะมืด
แต่พอหล่อนเดินผ่านแสงของโคมไฟที่ตั้งสูงที่ข้างตัวของ ลูกกรงข้างๆ
ก็ทำให้เขาสามารถมองเห็นลักษะรูปร่างของหล่อนได้อย่างชัดเจน เธอเป็นผู้หญิง
สูงประมาณราว 165 เซนติเมตร ดูไปแล้วอายุน่าจะประมาณ 20 กลางๆ ไปถึง ปลายๆ
หุ่นผอมกำลังดี มีน้ำมีนวล ไว้ผมยาวสีดำประมาณตรงมาเกือบถึงกลางอก
ดวงหน้ากลม และตาเล็กๆ ไม่สวยมากถึงขั้นนางแบบ หรือดารา
แต่ก็จัดว่าสวยจิ้มลิ้มใช้ได้ เกินกว่าระดับของผู้หญิงญี่ปุ่นทั่วไปอยู่นิดหน่อย
หล่อนสวมใส่เสื้อแบบนักมายากลแบบพวกยุโรปสมัยใหม่ ด้วยชุด ทักซิโด้แขนยาวสีดำ
กับกระดุมสีขาว เสือทับในเป็นเชิ้ตสีดำ เข้ากับหูกระต่ายสีดำ
และเสื้อกั๊กตัวสันสีแดงแบบผ้าไนลอน บริเวณท่อนล่างเป็น แบบชุด บอดี้สูทแบบรัดรูปที่เปิดเผยสัดส่วนและโค้งวาวของสตรีเพศอย่างเต็มที่
กับนุ่งน่องลายตะข่ายเล็กๆ ที่มองไกลๆแล้วแทบจะมองไม่ออกเลยว่า
สวมใส่อยู่ถ้าไม่ได้มาเห็นใกล้ๆ
หญิงสาวทำท่าทางไม่สนใจพวกเหล่าชายหนุ่มที่กำลังเรียกหล่อนจากภายในลูกกรงของพวกของเขาเอง
เธอทำเหมือนกับว่า พวกเขาเป็นแค่อากาศ ธาตุและไม่มีตัวตน
หล่อนกลับเลือกเดินตรงดิ่งมาที่ กล่องพลาสติกใสแข็งๆ ที่ภายในมี ฮิโรโตะ
บรรจุไว้ข้างใน เจ้าหล่อนล้วงกุญแจไขออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ดทักซิโด้
ก่อนจะโน้มตัวไขกุญแจตรงรูกุญแจทางด้านหน้าของ ฮิโรโตะ เขาต้องยอมรับว่าเขาเองก็ไม่ได้ทันสังเกตเห็นว่ามี
รูกุญแจอยู่ทรงนั้น ในตอนแรกแวบหนึ่ง เขาคิดว่าเจ้าหล่อนอาจมาปล่อยเขาออกไปก็ได้
แต่อะไรมันจะง่ายดายขนาดนั้น แล้วไอ้คำว่า “ตรวจเช็คอุปกรณ์” นี่มันมาเกี่ยวอะไรกับเขา
“นี่คุณจะทำอะไร....?”เด็กหนุ่มถาม
ทันที่เธอเปิดมันออก
เจ้าหล่อนก็โน้มตัวลงอยู่ในท่าคลาน ก่อนจะขยับตรงเข้ามาที่ร่างของ ฮิโรโตะ ในทันที
เด็กหนุ่มตกใจจนตาค้าง เมื่อ มีจุดมุ่งหมายมาตรง
ท่อนล่างที่อยู่ต่ำกว่าใต้สะดือของเขา
ใช้แขนของหล่อนเลิกแขนที่แกะกะของฮิโรโตะออกไป สายตาและมือของเธอ ตรงไปที่
บริเวณหว่างขาของเขา การกระทำของหล่อนทำเอาเขาไม่เชื่อสายตาของตัวเอง
เมื่อหล่อนก้มศีรษะลงไปยังแกนกลางของร่างกายท่อนข้าง
ใช้มือขวากอบกุมเขาไว้ในอุ้งมือ ส่วนมือซ้ายก็วางไว้บนหัวไล่ของเขา
เด็กหนุ่มพยายามจะทักท้วงและขัดขืนแต่ร่างก็ผลันกระตุกเฮือก
เมื่อเจ้าหล่อน....ใช้แล้ว เธอกำลังอมควยของเขา แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
และไม่พูดพร่ำทำเพลงเลย จู่โจมแบบสายฟ้าแลบ
ศีรษะของเจ้าหล่อนผงกขึ้นลงเหนือแกนกายของฮิโรโตะ เมื่อเจ้าหล่อนรับเขาไว้
แต่แค่เฉพาะส่วนหัวของปลายยอดเท่านั้น เจ้าหล่อนกระทำให้เขาอย่าง
เร่งด่วนเหมือนจะรีบๆ แบบทำให้มัน จบๆไป ความเสียวซ่าน
พึ่งปะทุเข้าที่บริเวณท้องน้อย และขณะที่ยังไม่ได้ทันได้ อิ่มตัวดีเลย
ฮิโรโตะเองก็แตกพล่านออกมาแล้ว เขาเสร็จแล้ว เสร็จอย่างรวดเร็วและง่ายดาย
เจ้าหล่อนเธอ ขยับศีรษะขึ้นลงได้ไม่ถึง 10 หน เขาก็จบแล้ว
แล้วเจ้าก็ถอนปากออกจากควยของเขา เอามือเช็ดคราบสกปรกตรงมุกปากเล็กน้อย จากนั้น
เจ้าหล่อนก็ค่อยๆถอยร่างออกไปจาก กล่องพลาสติก ปิดส่วนที่เป็นประตู ล็อกกุญแจ
แล้วก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่พูดอะไรสักคำ
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากเหลือเกิน จน ฮิโรโตะ
ทำอะไรไม่ถูกเลย คำว่าตรวจเช็ค อุปกรณ์นั้น ไม่ได้หมายถึงเครื่องมือ หรือ
สิ่งของใช้ แต่มันกลับเป็น “เจ้าโลก” ของเขานั่นเอง กลายเป็นว่า เธอปฏิบัติกับชิ้นส่วนที่สำคัญที่สุดของเขา
เหมือนกับแค่ อุปกรณ์การแสดงชิ้นๆหนึ่งเท่านั้น
มันใช้งานได้
ไม่มีปัญหา.................(เสียงของเธอคนนั้นพูด)
ดี...งั้นเราจะเปิดการแสดงเดี๋ยวนี้เลย
คนดูเริ่มทยอยกันมาจนเกือบครบแล้ว (เสียงของผู้หญิงอีกคนพูด)
“ไง.....เสร็จเร็วแบบนั้น
ระวังตอนแสดงจะไม่รอดเอานะ ขืนนายไปแสดงของ ลำดับอื่นละก็
นายจะจบเร็วแบบนกกระจกไม่ทันได้กินน้ำเลย แต่ถือว่านาย โชคดีที่เดียว
ที่จับได้หมายเลข สี่ เลขเดียวกับที่ฉันได้เนี่ย”
“เลขสี่....? นายหมายความว่าไง.....?”ฮิโรโตะถาม
“การแสดงจะถูกแบ่งออกเป็นสองช่วง ช่วงแรก
จะเป็นคนน้อง แสดงก่อน ส่วนช่วงที่สอง จะเป็นคนพี่ แต่ละช่วงจะแสดงด้วยกันทั้งหมด
4 อย่าง อย่างละ 1 อุปกรณ์ รวมทั้งหมดแล้วจะมีด้วยกัน คนละ 4 อย่าง
จัดตามตัวเลขอย่างที่บอกไป หนึ่ง ถึง สี่ แต่ละ 1 อุปกรณ์ จะถูกใช้กับ 1 คนที่ในกรงขัง
ตามที่นายเห็น กฎกติกา ส่วนใหญ่แทบจะเหมือนกัน
แตกต่างกันแค่เล็กน้อย ช้าหรือเร็ว แต่ถึงยังไงก็จบแบบผลลงเอยเดียวกันหมด”
“นาย กับ ฉัน อยู่ ลำดับเลข สี่ หรือ เรียกว่า
ช่วง “เซฟ โซน” หรือ ช่วง “ผ่อนใจ” หลังจากดูอะไรแย่ๆติดต่อกันมาตลอด สามรายการรวด
พวกหล่อนเลยคิดขึ้นมาว่า น่าจะมีช่วงหนึ่ง ที่จะหยุดพักแบบ ประเภท ฮาร์ดคอ
มาเป็นแบบ สยิวกิ้ว เอาใจพวก ขาจิ้น ชอบเสพติดเรื่องอย่างว่ากันบ้าง
และแน่นอนที่สุด ใน เลขของการโชว์ลำดับที่ สี่ นี่ พวกเราทั้งคู่จะปล่อยภัย
หายห่วง ไม่ต้องไปตกระกำกับชะตากรรมเดียวกับพวกในลูกกรงนั้น มันคงไม่เป็นงี้ตลอดไป
แต่ตราบใด ที่ ลำดับตัวเลขของเรายังไม่เปลี่ยน ซึ่งส่วนใหญ่ พวกหล่อนจะไม่เปลี่ยน จนกว่า พวกหล่อน
คนใดคนหนึ่งจะเกิดเบื่อ เราคนใดคนหนึ่งขึ้นมา จนมีการหาตัวแทนขึ้นนั่นแหละ
ลำดับเราก็จะเปลี่ยนไปเป็น ลำดับ 5”
“ลำดับ ห้า โชว์ที่โหดร้ายที่สุด
ในบรรดาโชว์ทั้งหมด ฉันคิดงั้นนะ นายลองดูเจ้าคนในกรง เบอร์ ห้า นั่นสิ” ฮิเดะพูดก่อนจะชี้ไปที่คนที่อยู่ในกรงหมายเลขห้า
ฮิโรโตะหันไปมองตาม แล้วก็พบว่า ชายในกรงเลขนั้น ดูทั้งสิ้นหวังและขืนข่ม
สุดแสนจะทนได้ เขานั่งร้องไห้ แต่ก็หมดอาลัยเสียจนไม่อาจเปล่งเสียงได้เลย
“โชว์ลำดับที่ ห้า เป็นโชว์ที่ พี่กับน้อง
จะช่วยกันแสดงร่วมกันเป็นการปิดท้าย ฉันเคยดูมันมาหลายครั้ง แต่เชื่อฉันเถอะ
รับรองได้ว่า นายจะพบว่ามันไม่น่าพิศสมัยเลย ให้ตายเถอะ บอกตามตรงเข้าถึงเดี๋ยวนี้
ภาพเหล่านั้นจะติดตาฉันอยู่เลย”ฮิเดะกล่าว
ก่อนจะถอนหายใจยาวๆ แบบคนปลงชีวิต
“แล้วเจ้าโชว์ลำดับที่ สี่ นี่มันคืออะไรกันน่ะ?” ฮิโรโตะถามอย่างอยากรู้
“ที่ที่เราอยู่ เป็นกล่องพลาสติกแข็งใสๆ
ที่แตกต่างจากลูกกรง โดยสิ้นเชิง ใช่มั้ย แล้วนายลองคิดดูสิว่า ไอ้ช่อง รูใหญ่ๆ
ตรงด้านบนของเราเนี่ย มันมีไว้ทำอะไร นายลองคิดดูดีๆแล้ว หาคำตอบเอาเองก็แล้วกัน” ฮิเดะพูดไว้แค่นั้นแล้วก็ไม่พูดอะไรต่ออีก
คำพูดของ ฮิเดะมันวนเวียนอยู่ในหัวของเขา
แต่ถึงเขาจะคิดมากขนาดไหน เขาก็ไม่สามารถคิดได้ออกอยู่ดี หรือความจริง
เค้าอาจจะรู้แต่ไม่อยากนึกถึงมันมากกว่า เขาว่ามันชักจะบ้าเข้าทุกทีแล้ว
ทันใดนั้นเอง
สป็อตไลท์ทุกดวงในห้องทางด้านหลังเทวีก็เปิดขึ้น มันส่องสว่างไปทั่วบริเวณห้อง
ฮิโรโตะมองไปยังตรงผ้าม่านสีแดง ที่ลอยอยู่สูงเหนือพื้นไปเล็กน้อย
ทำให้เขาสามารถมองเห็นเงาเท้าของ
ผู้ชมต่างๆที่พากันนั่งประจำที่ของตนเองเรียบร้อยแล้ว
มีเสียงเพลงบรรเลงดังขึ้นมาทางด้านหน้าของหลังผ้าม่าน เด็กหนุ่มสังเกตเห็น ผู้หญิงสองคนเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องหลังม่านเทวี
พวกหล่อนทั้งสองคนไปยืนรวมกันอยู่ตรงกลางก่อน พอได้ยินเสียงปรบมือ ของผู้ชมแล้ว
หญิงสาวในชุดทักซิโดสีดำเสื้อกั๊กแดง ที่เมื่อครูเจ้าหล่อนเพิ่งตรวจเช็คอุปกรณ์
หรือ เครื่องเพศของเขาไปนั้น ได้ไปยืนประจำที่อยู่ตรงข้างหลังม่านด้านริมซ้าย ส่วนอีกคนหนึ่งที่ไปยืนประจำอยู่ตรงริมขวา
ก็อยู่ในชุดเดียวกัน จะต่างกันก็ประมาณ สองสามจุด หนึ่ง ผู้หญิงอีกคนสูงประมาณ 168
เซนติเมตร ซึ่งมากกว่า 3 เซน และดูแก่กว่าเล็กน้อย แสดงว่าเป็นคนพี่
เจ้าหล่อนสวมเสื้อกั๊กสีชมพู ไว้ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนประมาณปะบ่าเช่นกัน แต่ดูเหมือนจะถูกช่างทำผม
ม้วนเป็นผมยาวๆทั้งสองด้าน จนมันขนกันเป็นเกลียววน คล้ายกับทรงของ เจ้าหญิงในนิทาน
ไม่ผิดแน่นอน เธอต้องเป็นคนพี่แน่ และเป็นคนๆเดียว กับที่เขารับตั๋วของผู้ชม
จากทางปากประตู
ฮิโรโตะจำได้ว่า
เจ้าหล่อนแอบส่งยิ้มให้เขาเป็นการเชิญชวนเล็กน้อยด้วย ส่วนคนผมยาวสีดำ คนน้อง
เป็นคนที่คอยเสริฟ์ช้าร้อนให้แขก ที่กำลังจะเดินเข้าไปนั่งตรงเก้าอี้ เขาจับได้ว่า
เขารับแก้วใช้น้ำชาจากหล่อนมาดื่ม ก่อนจะส่งให้
เจ้าหล่อนก็ส่งยิ้มแปลกๆมาให้เขาด้วยเช่นกัน บนตัวแก้ว มีเลขสีแดง
เลขสี่เขียนเอาไว้ ซึ่งเค้าเองก็ไม่ทันได้เอะใจเลย นั่นก็สาเหตุที่ทำให้เขาสลบไป
แล้วก็ตื่นขึ้นมาในสภาพนี้
“สวัดดีผู้ชมทุกท่านค่า ฉัน คามิซาว่า เรย์ ค่า” เสียงของคนพี่พูดแนะนำตัวเอง
“ส่วน ฉัน คามิซาว่า รูมิโกะ สวัสดีผู้ชมทุกท่านเช่นกันค่ะ” คนน้องเป็นคนพูด
“ขอต้อนรับ ผู้ชมทุกท่าน
สู่โชว์การแสดงมายากลของเรา สองพี่น้อง ได้ ณ บัดนี้เลย ค่า....................!!”
โชว์กำลังจะเริ่มแล้ว
มันจะเป็นการแสดงแบบไหนกันนะ
ปล. ขอสัก 20
คอมเม้น ขึ้นนะครับ คนเขียนจะได้มีกำลังใจหน่อย อาทิตย์หน้า ออก ต่อเนื่อง สอง
ตอนรวดนะครับ กำหนดไว้ 4 ตอน ถ้าเสียงตอบรับดี ก็มีเพิ่มครับ
รอๆคับท่าจะโหด
ตอบลบสนุกดีครับ
ตอบลบน่าสนุกจริงๆ
ตอบลบเยี่ยม
ตอบลบเรื่องนี้น่าติดตาม มาต่อไวไวนะ
ตอบลบเลิส
ตอบลบ